Rənglər eyniləşəndə əlifbada yalnız dörd hərf görürsən...

  Dilemma qarşısında çökürsən: peşmanlıqdımı səni öldürən, yoxsa gedənin həsrəti? Etmədiklərindimi səni ağladan, yoxsa etdiklərinmi? Olarsa da, hansı biri daha asan dözülər? Hansısa biri asan çəkilərmi? Bacararmı bunu Sən? Bütün olanlara yarım canla sinə gələn sən bunda dayanarsanmı?

Bir gediş bütün rəngləri vahidləşdirə biləndə başa düşürsən həyatda artıq olduğunu. Anlayırsan hər aldığın təamların göz üçün yox, qarın üçün olduğunu. Həzz anlayışının mənasızlığının dərkində nifrət edirsən hər şeyə; yox imiş o!

Onda yaşadıqlarının tək adı olur; boşluq. Yaşayacaqlarının üçün isə bir bunu deyə bilirsən; məcburiyyət!

Çünki A-dan Z-yə əlifbanı yox edə bilən dörd hərf var: ÖLÜM! Onunla zarafat etməyin, sizi torpaqsız da özünə basdıra bilər.

Azadə Yolçu