Əlvida, Leyla... II hissə

  Telefonumun zəng çalmasına gərək yox idi, amma daha erkən oyanmışdım. Sözün düzünə qalsa, gözlərimə yuxu getməmişdi, həmin günü hamilə gecənin səhəri necə doğmasının şahidi olmuşdum. Çox həyacanlı  idim, gecənin əlindən gündüzə qaçmağa necə də  can atırdım. Çünki bizim ilk görüşümüz olacaqdı. Onda hələ bilmirdim ki, həqiqətləri  ovcunda gizlətmiş iyrənc bir sevginin qoynuna qaçmağa can atırmışam. 

  Məhz elə bundan sonra arzularım həyat səhnəsində güllələndi, çahidi də mən oldum. Onları xilas edə bilmədim. Bİr reallıqda var idi ki, elə iyrənc ümidlərə söykənmiş arzuların güllələnməsi idi çıxış yolu. Mən ağırda olsa susmağı bacardım. Siz nə bilirsiz nədir susmaq ağrısı?! Siz heç sevginin yaratdığı xəcalət tərinin necə axdığını da görməmisiniz. O anlar da günəş də xəcalətindən gizlənir, gecələrdə xəcalətindən səhərə çıxmaq istəmir.

Rizvan Fikrətoğlu